Mowa pogrzebowa żegnająca śp. Emeldę Onak (1960 – 2020) w dniu 07 września 2020 r. na cmentarzu w Lubartowie wygłoszona przez panią Małgorzatę Krzewską dyrektora Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II  w Brzostówce

Droga Rodzino, szanowni zebrani.

     Trudno zacząć, choć chciałoby się powiedzieć bardzo wiele, brakuje jednak słów- żadne z nich nie wyrażą smutku,

jaki w nas pozostaje  po Twojej stracie, Droga Emeldo,

Ks. J. Twardowskiego pisał:

 "Odeszłaś cicho, bez słów pożegnania.

Tak jakbyś nie chciała, swym odejściem smucić...

tak jakbyś wierzyła w godzinę rozstania,

że masz niebawem z dobrą wieścią wrócić"

       Byłaś niepowtarzalną żoną, mamą, teściową, babcią, siostrą, koleżanką  i przyjaciółką. Pomimo wielu lat  cierpienia kochałaś życie i ludzi. Dałaś się poznać jako osoba ciepła, wrażliwa, życzliwa i zawsze otwarta na drugiego człowieka.

       W 1980 roku rozpoczęłaś prace jako nauczyciel i wychowawca w Szkole Podstawowej w Brzostówce.  Dbałaś o wszystkie potrzeby uczniów, nie szczędziłaś  sił  na  naukę i wychowanie młodych ludzi, którzy dziś przyszli  powiedzieć Ci -  do zobaczenia.

        Od 1997 r.  do 2008 kierowałaś szkołą. Obejmując stanowisko dyrektora zabiegałaś o poprawę warunków pracy i nauki     w szkole, dbałaś o poziom nauczania, o relacje w pokoju nauczycielskim, ale przede wszystkim o uczniów.        Przeprowadziłaś generalny remont szkoły. Za czasów Twojej kadencji powstały nowe łazienki dla najmłodszych dzieci, zostały odnowione sale lekcyjne, powstała sala gimnastyczna, jadalnia.

     W 2002 r. zorganizowałaś obchody 95. lat istnienia Szkoły Podstawowej w Brzostówce. Żyłaś sprawami szkoły i wkładałaś    w nie całe swoje serce i czas, często kosztem najbliższych. Bardzo sobie ceniłaś współpracę z rodzicami i środowiskiem lokalnym. Każdy był dla Ciebie ważny, tak samo potrzebny. Każdego szanowałaś. Nikogo nie przekreślałaś, nie oceniałaś raz na zawsze. Dawałaś kolejną szansę.

      Przyszliśmy z potrzeby serca, podziękować Ci za to, że byłaś - dla nas i z nami!

Emeldo!

Dziękuję Ci za Twoją przyjaźń.

Za świadectwo wiary, za wsparcie, wiarę we mnie. Twoje cierpienie uczyło mnie pokory i dystansu do życia, a pozytywne nastawienie, którego Ty potrzebowałaś bardziej, zawsze zadziwiało i umacniało. Każde spotkanie wnosiło wiele radości i pogody.

Kiedy byłam u Ciebie, czułam się jak u siebie, bo ze swoją Rodziną stworzyłaś ciepły i przyjazny dom.

Za to wszystko dziękuję.

     Z przekonaniem, że życie nie kończy się tu na Ziemi, bo Bóg jest Miłością – wierzymy, że będziesz żyć z Nim w Niebie.

Dziunia … do zobaczenia ….

                                                                                                                                 Lubartów, dn. 07 września 2020 r.